Mascha zit met haar vriendin Melissa op het terras bij Marathon. Melissa is woedend. Ze heeft al oudere kinderen, haar oudste zit op de middelbare school. ‘Het lijkt wel alsof de kinderen die bovenmatig presteren worden beloond op die scholen in Zuid,’ roept ze verontwaardigd, ‘maar als er eentje een beetje afwijkt, zijn ze het kind liever kwijt dan rijk.’

Belle, de dochter over wie ze spreken, ís ook echt anders. ‘Ze is het liefste meisje dat er bestaat,’ zegt Mascha, en ze meent het. ‘Misschien is dat het probleem.’
Melissa neemt een slok van haar Moscow Mule. ‘Precies. Ze loopt niet mee. Ze is niet een veertienjarige jonge vrouw die bezig is met kleding en buitensluiten en al die bullshit.’
‘Weet je,’ vervolgt Melissa na een stilte, ‘Belle werd gepest op de lagere school. Die o zo nette school bij de Beethovenstraat. Althans, gepest werd ze niet persé, maar wel genegeerd. Niemand zag haar staan. Ze zocht aansluiting maar de andere kinderen keerden haar de rug toe. Zo vaak heb ik dit gezien. En dan zeiden de leerkrachten dat zíj moest veranderen. Werd het probleem bij háár gezocht. Waarom werd die andere kinderen niet verteld dat ze aardig moeten zijn tegen iedereen, ook als iemand zogenaamd ‘bijzonder’ is?’
Nu zit Belle in de tweede klas op een nette middelbare school in Zuid en heeft Melissa net gehoord dat ze van school moet. ‘Eén dag voordat de zomervakantie begint! Omdat dit goed zou zijn voor haarzelf.’
‘Ze heeft toch het recht om te blijven zitten?’ vraagt Mascha.
‘Ja, natuurlijk! School denkt hiermee weg te komen. Iedere ouder die niet zo assertief is zou zich een ongeluk schrikken. En moet een dag voordat de zomervakantie begint op zoek naar een andere school. Terwijl school een zorgplicht heeft. Het klopt van geen kant, wat ze doen.’

‘En nu?’ vraag Mascha.
‘Ik ga mijn dochter niet leren dat ze moet zijn als de rest. Ik vertel haar dat ze trots mag zijn op wie ze is. En moet ik toch maar op zoek naar een andere school. They win.’
‘Uiteindelijk niet, schat,’ zegt Mascha.
Ze proosten.
‘Uiteindelijk wint Belle,’ knikt Melissa, zonder veel vertrouwen in haar stem. Ze veegt een traan van haar wang.

Tekst: Frieda Mulisch

Frieda Mulisch komt uit Zuid (nou ja, het Leidseplein – bíjna Zuid), woont in Zuid (nou ja, inmiddels in Buitenveldert, maar dat is ook Zuid), ze werkt in Zuid en haar kinderen gaan naar school in Zuid. Ze schreef columns in Het Parool over de Zomer in Zuid, en werd geïnterviewd door Tatum Dagelet voor ZOZ – Zie Oud Zuid. Kortom: Frieda ís Zuid. Voor ZUID.nl schrijft ze over Mascha, een Amsterdamse moeder uit Zuid en haar vriendschappen en perikelen.