Het ingewikkelde is, dat alles wordt omgedraaid.
Het frustrerende is, dat gezegd wordt dat alle verhalen twee kanten hebben.

In haar geval is dit onzin: zij heeft gewoon gelijk. Maar dat wordt niet gezien. Ook als ze gelijk heeft, en als ze weet dat hij dit óók weet, zegt hij dat zij alleen maar dénkt dat ze gelijk heeft.

Dus als zij netjes vraagt of hij niet op het badkamermatje wil gaan staan met z’n schoenen en hij doet dit toch iedere keer opnieuw. Ze heeft gelijk, ja toch? Schoenen zijn smerig en de badkamer moet lekker schoon zijn.
Steeds iets minder netjes vraagt zij hem om niet met zijn schoenen op het badkamermatje te gaan staan. Hij stopt er niet mee. Ongelofelijk! Hij wil toch ook een schoon huis? Doe gewoon je schoenen uit! Of het badkamermatje aan de kant! Hij zegt vanaf die eerste keer: ‘Sorry schat,’ en gaat de volgende dag toch met zijn schoenen op het badkamermatje staan.

Hier wordt het ingewikkeld. Want hij gaat nu doen alsof ze aan zijn hoofd zeurt. Hij kijkt met zo’n blik, hij praat met zo’n toon. ‘Sorry schat.’ En hij blijft met zijn schoenen op het badkamermatje staan.
Ze vráágt hem gewoon iets. Maar, omdat hij vertikt eraan te denken als ie naar de badkamer gaat, moet ze het blijkbaar keer op keer op keer wéér vragen. Hij moet het gewoon niet doen! Eerst vroeg ze het netjes, maar nu is ze pissig. Ze voelt zich ontkent. Dat zegt ze hem. En dat is voor hem een bevestiging om de boel om te gaan draaien: zij is hier het zeikwijf.

Dat hele kloterige fuck badkamermatje kan haar inmiddels geen reet meer kan schelen. Laat hem lekker de kak en rochels die onder zijn schoenen zitten afvegen aan dat matje. Maar laat hem haar wel serieus nemen! Als hij het al niet doet als het om zoiets lulligs gaat, hoe kan ze dan op hem rekenen als het om echt belangrijke zaken gaat? Ze vertelt hem al niets meer. Ook niet over de kinderen.

Ze heeft het nodig dat het huis netjes is. alles is al zo’n chaos. Vooral hun relatie. Maar ja, oppassen, want als ze begint over chaos, gaat ie nog roepen dat ze niet goed bij haar hoofd is. Terwijl ze gewoon gelijk heeft.

Tekst: Frieda Mulisch

Frieda Mulisch komt uit Zuid (nou ja, het Leidseplein – bíjna Zuid), woont in Zuid (nou ja, inmiddels in Buitenveldert, maar dat is ook Zuid), ze werkt in Zuid en haar kinderen gaan naar school in Zuid. Ze schreef columns in Het Parool over de Zomer in Zuid, en werd geïnterviewd door Tatum Dagelet voor ZOZ – Zie Oud Zuid. Kortom: Frieda ís Zuid. Voor ZUID.nl schrijft ze over Mascha, een Amsterdamse moeder uit Zuid en haar vriendschappen en perikelen.