Diederik is een man van ‘pak ‘em beet begin dertig’. Hij staat volop in het leven, reist de wereld over naar tropische oorden, nipt champie met zijn vrienden op de leukste feestjes en heeft een fantastische baan. Maar toch mist er iets…

Ik ben niet leuk meer.

Het begint al bij het opstaan: ik word met tegenzin wakker; wéér zo’n ellendige dag waarin van alles niet mag. Ik word er niet leuker op en ik kan er helemaal niets aan doen. Nu blijft het probleem niet alleen bij mezelf, maar ik heb inmiddels ook een hekel aan alles en iedereen om mij heen gekregen.

Tijdens mijn vervroegde avondwandeling, erger ik me bijvoorbeeld opeens kapot aan hondenbezitters. Een bloedhekel heb ik aan ze. Ze lijken opeens allemaal – al dan niet achter hun mondkapje – een smerige grijns op hun gezicht te hebben. Zo’n grijns van ‘ik mag straks lekker wel legaal schijt hebben aan die avondklok, want ik heb een modieus klein kuttelikkertje.’ Walgelijk. De meesten van hun viervoetertjes zijn zulke miniatuur exemplaren dat ik me afvraag of ze überhaupt echt onder de categorie hond vallen.

En dan die hockeykindjes. Opeens hartstikke zielig, omdat ze vanwege de avondklok hun hele weekschema moeten omgooien. Tranen met tuiten huilend op het nieuws, omdat ze niet meer naar de avondtraining mogen. Wat sneu zeg… Wees verdorie blij dat je hoe dan ook nog mág trainen, stinkkaboutertje!

Ook kan ik die persconferenties tegenwoordig niet meer aanzien. Waar ze op het begin nog wel een beetje entertaining en informatief waren, lijkt het nu bijna of ik naar Sesamstraat kijk waar Rutte een stel kinderen een dramatische passage uit een roman voorleest. Wat als we ons nu eens minder zouden bezighouden met hoe erg het allemaal wel niet is en gewoon dat vaccinatieprogramma op orde krijgen? Gewoon net zoals het merendeel van de wereld? Misschien zouden we onszelf als een van de rijkste, maar op het gebied van de COVID-vaccinatie traagste(!) landen dan niet de ogen uit onze koppen hoeven te schamen?

Dan heb ik het nog niet eens gehad over die mensen die thuis de yogamat erbij pakken, een online HIIT-klasje volgen of kilometers te voet of per fiets afleggen. Op zich niets mis mee, maar het merendeel heeft blijkbaar een onverklaarbare behoefte om hun workoutonline te delen. De wannabe fitboys and girls. Onuitstaanbaar vind ik ze. Maar goed, eerlijk gezegd vond ik hen voor die hele corona-toestand ook al problematisch.

Ik geef toe: ik ben misschien wat verzuurd geraakt. Waar ik mezelf vroeger nog kon vergelijken met een goed glas champagne dat elk duf moment tot een gezellig feestje wist te maken, voel ik me nu een goedkoop glas Chardonnay waar je niemand mee weet te bekoren. Laat het alsjeblieft snel voorbij zijn.

X Dick