HELEEN VAN ROYEN OVER HAAR NIEUWSTE ROMAN ‘JUICE’
Tien jaar na dato verschijnt bestsellerschrijver Heleen van Royen (58) met haar nieuwste roman ‘Juice’. Hierin snijdt ze actuele maatschappelijke thema’s aan zoals online haat, juicekanalen en de cancelcultuur. Onderwerpen die haar zichtbaar aan het hart gaan. “Ik werd er zo boos van, ik leefde constant mee met de mensen die de dupe werden van juicekanalen.” Het resultaat? Een thrillerachtig boek dat als warme broodjes over de toonbank gaat en de teller op 15 bestsellers zet.
Compleet gestyled door beste vriend Mika van Leeuwen verschijnt Heleen bij The College Hotel – tevens de plek waar ze onlangs haar boek lanceerde. Half werk komt niet in haar woordenboek voor. “Het is wel Zuid, hè!”, zegt ze lachend. Terwijl de covershoot transformeert in een heuse fashionshoot, vertelt Heleen waarom er een boek moést komen dat inzoomt op de schaduwzijde van de online gossip wereld.
Ik heb gelezen dat je drieëntwintig jaar geleden eigenlijk maar één boek wilde schrijven. Maar het moest dan wel een bestseller worden…
“Haha, dat klopt! Ik was journalist en schreef voor magazines als YES!, Cosmopolitan en Marie Claire. Voornamelijk over vrouwen en seksualiteit. Ik merkte aan de reacties dat ik een eigen stijl van schrijven had die herkenbaar was. Op een gegeven moment voelde ik heel sterk de drang om iets voor mezelf te maken, een roman. Ik heb een nare jeugd gehad, wat niet voor niets een ‘writers gold mine’ wordt genoemd. Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd toen ik dertien was en ik wist dat ik hierover wilde schrijven. Het was best een heftig verhaal en het hakte er heel erg in toen ik erover ging schrijven. Daardoor heb ik het iets aangepast, de hoofdpersoon werd iemand anders dan ikzelf en het ging ook over postnatale depressie, psychose en in de war raken na een bevalling. Er stond een hele heftige bevalling in beschreven en dat was zeer uitzonderlijk voor die tijd. Ik had wel zoiets van; dit moét een bestseller worden, ik ga niet voor niets schrijven. Ik had allemaal praatjes. Uiteindelijk werd het boek (De gelukkige huisvrouw, red.) echt een succes en sloeg het in als een bom. Mijn uitgever had al gezegd: ‘Ik geef schrijvers uit, geen boeken. Als ik jou uitgeef, ben je een schrijver en ga je meerdere boeken schrijven.’ Ik kon me niet voorstellen dat ik echt schrijver zou worden. Ik had daar ook altijd een heel clichébeeld van met mannen met een pijp, zoals Harry Mulisch. Ik ben niet zo’n schrijver die de hele dag in een studeerkamer zit te peinzen over de wereld, maar wil voor iedereen toegankelijk zijn. Dat als je eraan begint je niet meer wilt stoppen.”
De cancelcultuur en juicekanalen spelen een prominente rol in je nieuwste roman. Waarom wilde je hier graag een boek aan wijden?
“Ik ga altijd iets maken als het zich onherroepelijk aan me opdringt. Dat heb ik ook gedaan met de film over mijn dementerende moeder en mijn halfnaakte selfie-tentoonstelling. Ik wil iets doen wat mij bezighoudt en ik vind dat we de onlinewereld waarin we leven – met de juicekanalen en online haat – echt niet moeten onderschatten. Het zorgt ervoor dat politici hun werk niet meer kunnen en willen doen. Mensen bedreigen en dwarszitten is zoveel gemakkelijker geworden sinds het internet er is. Dat het mensen ook echt belemmerd om hun werk te doen, vind ik vrij kwalijk. Je mag het met mensen oneens zijn, maar die hatelijkheid… Dat is ook het nadeel van de juicekanalen: dat ze die haat zo voeden en mensen tegen elkaar opzetten. De hele tijd naar elkaar wijzen. Terwijl, je hebt het over artiesten, mensen die liedjes zingen, die muziek uitbrengen of mooie dingen willen maken. Waarom zou je zo op hun privéleven gaan inhakken? Nog kwalijker vind ik alle mensen die informatie doorsturen. Wat zijn we allemaal aan het doen? De maatschappij van nu is totaal anders in vergelijking met de jaren ‘80 toen ik journalist was. Vroeger had je krantenarchieven waar nooit meer iemand inkeek. Je moest dan echt in een archief duiken en door katernen heen bladeren wilde je iets vinden. Nu komt alles wat iedereen ooit heeft gezegd met één druk op de knop naar boven. Je raakt het niet meer kwijt, dus alles blijft aan je kleven. Dat drong zich heel erg aan mij op en wilde ik graag laten zien en voelen. Je kijkt mee door de ogen van een artiestenmanager, die haar artiesten ziet worstelen hoe ze ermee om moeten gaan. Ik wilde dat je dat als lezer ook voelt.”
Welke boodschap wilde je overbrengen?
“Ik denk dat je mensen echt kapot kunt maken met online haat en dat dat niet altijd wordt gerealiseerd. Als je iets niet tegen iemand persoonlijk durft te zeggen, moet je het online ook niet doen. Dat is de voornaamste boodschap: denk na over wat je allemaal online gooit. Als je vroeger iemand wilde bedreigen moest je een stuk papier pakken, letters uitknippen uit een krant en opplakken met plaksel ‘Jij bent stom’. Je moest een kogel kopen en één of ander adres zien te vinden waar het heen kon. Daar was je anderhalve dag zoet mee. Nu heb je een doodsbedreiging in drie seconden gemaakt. Het kost veel minder moeite en dat is echt gevaarlijk.”
Het heeft tien jaar geduurd voordat je een nieuwe roman uitbracht, waarom duurde het even?
“Ik dacht eigenlijk dat ik nooit meer een roman zou schrijven. Mijn laatste roman was ‘De hartsvriendin’ en toen ging ik net met Bart. Verliefd en gelukkig zijn is natuurlijk niet handig voor schrijvers. Ik vond het wel prima zo en eigenlijk ook te veel gedoe. Ik wist niet of ik het ooit nog zou opbrengen en wilde het pas weer als het onontkoombaar zou zijn. Dat was dit onderwerp. Tegelijkertijd wilde ik ook kijken of ik het nog kon. Ik twijfelde er wel over. Mensen die mij goed kennen zeggen natuurlijk altijd dat het een succes wordt, maar ik beleef dat helemaal niet zo. Het is elke keer weer dat je jezelf opnieuw moet bewijzen. Je brengt niet je oude boek uit, maar een nieuw boek. Daarnaast wilde ik mezelf verbeteren. Ik wilde dat dit boek beter en anders werd dan mijn vorige boeken, met meer karakters en spanning erin.”
Wat maakt het typisch Heleen?
“Ik denk de mix van spanning, humor, seks en de verschillende verhaallijnen. Seks vind ik ook echt een belangrijk thema. Ik weet dat vrouwen mij daar echt voor waarderen dat ik daar zo openlijk over schrijf.”
Na het schrijven van het boek ben je heel hard gaan trainen…
“Dat was al tijdens het schrijven. Ik bewoog veel minder en ben meer op mijn stoel gaan zitten. Er stond altijd een bakje drop of chips naast. Heel gek, maar als je minder beweegt en meer eet, dan kom je dus aan. Toen heb ik zes weken lang een traject gevolgd met intermittent fasting, vijf keer per week een uur krachttraining en elke dag 10.000 stappen. Ik was niet dik, maar net over mijn eigen maximum heengegaan. Dus het ging een beetje de verkeerde kant op. Op een gegeven moment werd mijn hoofd zo bol, dat ik dacht dat ik te veel fillers had! Pas toen ik ging afvallen, kreeg mijn gezicht weer een goede vorm. Ik heb het tijdens het schrijven gedaan en dat was ook echt goed te doen. En een fijne afleiding, want ik had niks anders omhanden dan iedere dag schrijven. Maar dat doe je niet acht uur per dag. Ik hoorde vaak: ‘Wat een discipline, zo knap!’ Terwijl, dit was slechts zes weken, dat boek was meer dan een jaar! Dát is pas discipline. Ga maar een jaar op een stoel zitten tot je een boek hebt geschreven. Dat is veel zwaarder!”
