Mijn hart loopt over van liefde. Ok goed, meestal dan. Het is vol. Nooit leeg. Althans nooit meer. Nee, ik ben niet verlicht, maar gelukkig ook niet ver-van-‘t-licht. Of ik me dan nooit erger? Natuurlijk, soms best wel. Ik ben mens, geen godin. Gelukkig zijn die ergernissen futiel, want als mijn hart niet overloopt, is het gewoon vol of… loopt het. Beter gezegd, stroomt het. De liefde die ik voel gaat best ver. Ik voel liefde voor zo’n beetje alles. De treurwilg in het park, de zon met zijn warme stralen, de regen die klettert tegen de ramen, jonge en oude dieren, kiezelsteentjes, de druppels water uit de kraan en zelfs de verkeerschaos. Als je eerder eens in een Afrikaanse hoofdstad hebt gereden, valt vrijwel alles hierbij in het niet. 

Daarnaast voel ik liefde voor mijn stad en medemens, zowel binnen als buiten de stadsgrenzen. Van jongs af aan, vind ik de planeet met zijn mensen ronduit fascinerend en tegelijkertijd mysterieus. Hoeveel wetenschappelijke kennis je ook kan bezitten en kunt gebruiken om bepaalde gedragingen te verklaren, toch blijven blijven sommige dingen een onoplosbaar raadsel. En, juist dat zet mij aan tot een onverzadigbare nieuwsgierigheid. De keren dat ik mijzelf tijdens wandeling door de stad moest bedwingen om niet ter plekke aan te bellen met de vraag: ‘Goedendag! Mag ik even binnenkijken?’ zijn ontelbaar. Ik kan het gewoon niet helpen… Het is mijn nieuwsgierige aard.

Maar goed, nieuwsgierigheid als metgezel brengt je nog eens ergens. Juist hierdoor, kon ik het afgelopen half jaar helemaal los gaan met mijn rubriek ‘Aan tafel bij’ waarvoor ik expats wonend en werkend in Amsterdam-Zuid mocht interviewen. Na jaren van stil gekoesterde wensen, had ik nu een legitieme reden om mijn hoofd voorbij de voordeur te mogen steken. Sterker nog, ik mocht bij volstrekt vreemden aan tafel schuiven nadat ik met alle gastvrijheid werd ontvangen! We dronken kopjes thee of koffie, of beide en aten heerlijke zoetigheden. Een van de guilty pleasures, maar dat terzijde.

>> Het artikel gaat verder onder de advertentie <<

>> Vervolg artikel << 

De gesprekken met de expats, waarvan de helft zich uiteindelijk via neutralisatie, zo bleek later, definitief vestigden in de stad waren inspirerend en hartverwarmend. Ongelooflijk en ook weer niet, hoeveel zij en wij gemeen blijken te hebben. Het gaf mij de gelegenheid om weer eens te reflecteren op mijn eigen leven evenals het motief om juist in deze stad te willen wonen. Net als ik, waren deze mensen aangetrokken door het ultieme gevoel van vrijheid dat hier heerst. En, ook al zijn we gebonden aan regels waarvan enerzijds redelijk en anderzijds soms betuttelend, heeft vrijheid hier toch de overhand. Vrijheid om te mogen zijn wie je bent, zolang het je medemens niet schaadt en vrijheid in denken en keuzes, is wat mij betreft een groot goed. De expats lieten ook mij weer met een frisse blik naar de stad en haar (multi-)cultuur kijken. Onze stad, de stad van iedereen waar we niet slechts omringd zijn door vrijheid maar het zelfs ademen. Daar is gewoon geen weerstand aan te bieden. Vrijheid in denken en leven is net als water en licht; het baant zich een weg. Voor je het weet is je hart weer een stromende rivier met brandende lantaarntjes op de kade. En is er uiteindelijk toch sprake van verlichting.

Geniet van de zomer & het gevoel van vrijheid!

Zonnige groet,

Nadine

Nadine Witteman is woonachtig in het Olympisch Kwartier en o.a. werkzaam binnen en buiten haar praktijk als therapeut/coach, trainer en kinder Yoga docent. Daarnaast is zij schrijfster & illustrator. Als wijkambassadeur verzorgt Nadine voor ZUID.nl de rubriek ‘Aan tafel bij’.