Het lukte een collega niet om een project voor een deadline af te krijgen. Het was inmiddels half 6, en ook ik had om half 7 een afspraak staan. Onze boeker Emily stond ook op het punt om de deur uit te gaan om op tijd te zijn voor haar avondplannen. Maar dat project, dat moest toch echt af.

Ik besloot het van mijn collega, die thuis aan het werk was, over te nemen. Shit. Emily en ik hadden beiden zo ons best gedaan om echt om half 6 de deur uit te kunnen, en nu dit. De stress bekroop me, niet wetende hoe ik dit klusje ging klaren in de veel te korte tijd die ik ervoor had.

“Zal ik anders blijven, dat we het samen doen?” Emily kijkt me vragend aan. “Maar jouw etentje dan?” vraag ik, wetende dat ze eigenlijk al te laat is. “Ik bel wel dat ik later ben. Kom.” Ze gaat naast me zitten, klapt ook haar computer weer open en in mastertempo gaan we aan de slag. Zij ontfermt zich over de tekst, ik over het design. We geven het álles wat we hebben in deze race tegen de klok. En ineens… is het er. We got it. We kijken er allebei naar en vragen ons af: kan het zo simpel zijn? Dat we het nu al hebben? Ja, dat kan. En ik weet dat het me in mijn eentje niet zo snel gelukt was. Het samen doen, weten dat je er niet alleen voor staat, deed iets met de energie in dat moment. En dat zette mijn korte moment van frustratie om in een kracht die ervoor zorgde dat er heel snel iets heel goeds op papier stond.

Die avond dacht ik nog een keer terug aan dat moment. Aan de liefde die er zat achter de vraag “zullen we het anders samen doen?”. Een glimlach op mijn gezicht. Dus: doe vandaag iets liefs voor je collega. Kijk eens mee, vraag eens of je hem of haar kunt helpen bij dat ene project. Hoe het daar eigenlijk mee gaat. Of hoe het met hem of haar gaat. Gewoon, omdat het kan. Omdat je samen aan een grotere droom werkt.

Because teamwork, makes the dream work.

Tekst: Mayke Niestadt