Het ouder worden heeft zoveel nadelen maar een voordeel is natuurlijk de rust in het hoofd. Je maakt je niet meer druk over pietluttigheden, je kent jezelf steeds beter en je leert te roeien met de riemen die je hebt. Maar toch.

Als Mascha een artikel leest met een mevrouw en ze ziet haar geboortejaar schrikt ze: dit is een mevróuw! Even oud als zijzelf, maar zo veel volwassener. Zo veel ouder. Mascha zelf is en blijft een meisje, net als haar vriendinnen nog meisjes zijn. Met meisjesproblemen.

Laatst bijvoorbeeld, toen ze bij de kapper zat. Twee kapsters keken steeds naar haar schoenen en ze hadden de slappe lach. Maar er is niets geks met haar schoenen. Lachten ze haar om haar schoenen uit? Meisjes van begin twintig, en Mascha werd er onzeker van.

Of die keer op het feestje waar ze was met haar vriendin. Ze ging plassen en hóórde dat er gefluisterd werd door de vier dames die bij de wasbak stonden. Later ging dit door: op de dansvloer werd er continu gesmoesd en haar kant op gekeken. Maar waarom? Haar vriendin zag het ook. ‘Misschien zijn ze jaloers,’ zei zij. ‘Of hebben ze het over je broer die laatst op televisie was.’ Maar toch.

Het geeft Mascha een rotgevoel. En ze begrijpt het niet. Ze begrijpt niet dat ze hier überhaupt mee bezig is, maar vooral begrijpt ze niet dat mensen (vrouwen) fluisteren. Terwijl ze heus wel weten wat voor gevoel ze de ander geven. Dat klotegevoel. Van vroeger. En van nu nog steeds. Wat kan haar die meisjes in de kapsalon schelen, of die dames op de dansvloer? Ze hoeft geen vriendinnen met hen te worden. Maar toch, maar toch.

Ze is zelf niet onzeker, vindt ze. In principe is ze tevreden met zichzelf, sterker, ze accepteert volledig wie ze is.
Maar anderen, ook al zijn dit mensen (vrouwen) die haar niets interesseren, kunnen haar wel onzeker maken.
Het is raar. En irritant. En kinderachtig. En onterecht.

Ze heeft de rust gevonden in haarzelf, met haarzelf, over haarzelf. Maar de onrust die anderen op haar projecteren komt nog even hard aan als toen ze écht een meisje was.
Ze gunt alle vrouwen om een meisje te blijven, gewoon, omdat dit leuker is. Maar dan wel eentje met rust in het hoofd, alsjeblieft. Want toch….

Het zegt niets over haarzelf, weet Mascha. Des te meer over de ander. Maar die wetenschap troost niet.

Tekst: Frieda Mulisch

Frieda Mulisch komt uit Zuid (nou ja, het Leidseplein – bíjna Zuid), woont in Zuid (nou ja, inmiddels in Buitenveldert, maar dat is ook Zuid), ze werkt in Zuid en haar kinderen gaan naar school in Zuid. Ze schreef columns in Het Parool over de Zomer in Zuid, en werd geïnterviewd door Tatum Dagelet voor ZOZ – Zie Oud Zuid. Kortom: Frieda ís Zuid. Voor ZUID.nl schrijft ze over Mascha, een Amsterdamse moeder uit Zuid en haar vriendschappen en perikelen.